Wanneer ben je in de Gloria? Dat ben je als je iets te vieren hebt.
En dat hebben we! Stichting DIG bestaat vandaag precies twee jaar. Het moment van bezinning en overpeinzing is al weer een ruime week geleden, dus dat hoefde nu niet echt meer. Natuurlijk zijn we nog even trots op wat we in die twee jaar al voor elkaar gekregen hebben. Als totale nitwits op het gebied van goede doelen. Sterker nog: na het oprichten van de stichting hadden we geen idee wat we wilden gaan doen voor vluchtelingen anders dan dat we ze wilden samenbrengen met Nederlanders op basis van interesses. Dat met een voorzitter als de onze, sport erg voor de hand lag, was het uitgangspunt. Meet-n-Move werd geboren!
Toen door ervaring en verhalen bleek dat vooral de nareizende vrouwen het lastig hadden om hier aan de slag te gaan, gingen we met een groepje gelijkgestemden aan de slag om de behoefte te peilen voor een atelier. Een atelier dat vooral vrouwen moet begeleiden naar participatie en zelfredzaamheid.
Deze week startten we in Anna&Co, een co-workingspace en community waar o.a. de bewoners van de locatie worden gekoppeld aan creatieve ondernemers en maatschappelijke initiatieven. De inrichting van de ruimte “scharrelden” we bij elkaar tot een gezellig creatief “nest”. “Wij zijn er klaar voor”, dachten we dinsdag toen we open gingen voor het inloop-atelier. Maanden voorbereiding, het in de week leggen van ons plan, pitchen en leuren, maar geen vrouwen die de deur plat liepen. Vrij logisch, want juist voor de groep die de taal nog niet echt machtig is, de weg nog nauwelijks weet in de stad en niet altijd even empowered is vanuit hun cultuur, is het erop uit trekken in je eentje wel erg veel gevraagd. De workshops voor organisaties die met groepjes vrouwen naar ons toe komen starten pas volgende week, dus onze verwachtingen waren echt niet reëel.
Maar dinsdag kwam er een bewoner naar ons toe. Hij schoof aan, terwijl wij toilettasjes aan het maken waren voor de kampen op Lesbos. Het vouwen van de tasjes is best ingewikkeld om uit te leggen en we hadden een papieren voorbeeld om te laten zien hoe de vouwen eruit zien. De jongen keek en bestudeerde en ging toen rap aan het vouwen. Zonder enige uitleg! Al snel zaten we met elkaar gezellig te vouwen. We stelden elkaar voor, vertelden wat over onze levens, kletsten over niets en hadden lol. Precies waar Mijn Buuf voor bedoeld is.
Ook woensdag, na zijn school, kwam dezelfde jongen en bracht zijn schetsboek mee. Hij liet zien waaraan hij aan het werk was en discussieerde met Lisa over schaduwen aanbrengen en lichtinval. Zoveel mogelijk in het Nederlands, op basis van gedeelde interesse. Precies waar Mijn Buuf voor bedoeld is.
Diezelfde dag kreeg ik een appje, of wij de volgende dag een sollicitatiegesprek konden voeren met twee mensen die vrijwilligerswerk willen komen doen. Hij was kleermaker in het land van herkomst. Zij kan naaien, niet met een machine, maar met de hand. Hij kan naaien en wil graag ook zelf ontwerpen. Ik legde uit dat hij zelf kan maken wat hij wil, als het maar verkoopbaar is in Nederland. Samen kunnen wij een lijn opzetten, verkoop gaat via Mijn Buuf. Kijken wat loopt en wat niet en dan, als hij denkt dat hij dat aankan, met begeleiding voor jezelf gaan beginnen of kijken of er een bedrijf geïnteresseerd is in hem. In ruil voor de ruimte en begeleiding gaat hij naailessen geven aan anderen. Waaronder de vrouw die met de hand kan naaien. Precies waar Mijn Buuf voor bedoeld is.
Ook al deze week kregen wij een bijdrage van Fonds 1818 op onze rekening gestort. We schreven weken geleden al enkele fondsen aan voor financiële bijdragen om Mijn Buuf te realiseren. En behalve een bedrag van Fonds 1818, kregen wij deze week ook toezeggingen van het Oranjefonds en het VSB Fonds voor Mijn Buuf! Een pilot van een jaar is hiermee gedekt!
En waar we al maanden leurden om statushouders voor de opleiding tot jeugdhockeytrainer: deze week meldden zich er vijf aan!
Alle reden dus om een weekje in de Gloria te zijn. Niet te lang alleen, want er is heel veel werk te doen….
